ازدواج آسان با آرایش یک میلیون تومانی
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا به نقل از نسیم دهلران؛ سید علی موسوی/ یادش بخیر عروس های دهه 60، همه مراسم در یک نصف روز در قالب مشایعت عروس از خانه پدری تا خانه داماد و یک شام ساده خلاصه می شد و دلخوشی ما بچه ها از این برنامه سوار شدن در قسمت باربند وانت نیسان و خوردن یک شام نصف و نیمه بود.
عروس خانم اگر خیلی ولخرجی می کرد، مقداری گندم برشته و نقلو شیرینی را در داخل یک دستمال پارچه ای کوچک می پیچید و تحویل افرادی می داد که به او هدیه ای تقدیم می کردند.
اما درست سه دهه پس از آن دوران و به دلیل رواج فرهنگ مصرف گرایی که رهاورد شوم دنیای سرمایه داری، به سان زائده ای سرطانی جمال و جلال فرهنگ بومی ما را با چالش جدی مواجه نموده است دیگر مراسم ازدواج آن صفا و صمیمیت گذشته را ندارد و دردسر آفرین و هزینه های گزاف ناشی از آن وحشت بر اندام هر جوان و خانواده او می اندازد. به گونه ای که خیلی ها عطای ازدواج را به لقایش می بخشند و تا آنجا که می توانند به بهانه های گوناگون این سنت نیکو و این نیاز جدی بشری را به تاخیر می اندازند.
اگر با نگاهی منطقی به قضایا بنگریم بسیاری از این برنامه های رایج شده، غیر ضروری، غیر منطقی، غیر اقتصادی و حتی غیر مذهبی هستند.
با اینکه همه ما از دست این موارد دست و پاگیر می نالیم. اما هیچ کسی در جهت اصلاح آنها کاری انجام نمی دهد.
همه از ازدواج آسان می گوییم. اما همین که پای عمل به میان می آید، خودمان بانی سخت گیری های غیر منطقی در امر ازدواج می شویم.
چند وقت پیش با یکی از فرهنگیان همکار که اخیراً پسرش اقدام به ازدواج کرده بود، صحبت می کردم. لحظاتی همدم و مونس مشکلاتش بودم، حرف هایی زد که وجدان آدم را به درد می آورد!
وقتی به حرفهایش دقت کردم متوجه شدم که بانی بسیاری از مشکلات مالی، نه دولت است و نه تحریم و نه آمریکا. بلکه رفتارهای خارج از عنصر فکر و واقع نگری ماست، که اگر لحظاتی را به نقد و موشکافی در چگونگی این رفتارها اختصاص دهیم. به یقین تکرار آنها را به حداقل خواهیم رساند.
به عنوان مثال آن، همکار عزیزمان می گفت که در مراسم عروسی از پسرش برای فیلمبردار مبلغ 20 میلیون ریال، آرایشگرخانم مبلغ 8 میلیون ریال و گروه ارکستر 3 میلیون ریال پول از جیب داماده فلک زده دریافت کرده اند.
به قول معروف این معمول آن است. اما به کجا می رویم که بایستی تا این حد جوانان کم بضاعت خود را به سختی عسرت مبتلا کنیم.
بله ما هم آدم هستیم و زیبایی را دوست داریم. ما هم می دانیم که از قدیم الایام آراستن و زیبا جلوه دادن عروس در همه جوامع دنیا رسم بوده است. ما هم می دانیم که روز عروسی برای هر کسی در طول زندگی اش یک بار بیشتر تکرار نمی شود. و روزی بیادماندنی خواهد بود و...
اما این ها هیچ کدام دلیلی نمی شود که ما به سو استفاده از این احساس قشنگ بپردازیم.
گاه مقایسه یک استاد کار ماهر در قبال هشت ساعت کار مفید تولیدی و یا خدماتی اش با افرادی که در این وادی به کار می پردازند، تبیعیض فاحشی را نمایان می سازد.
هزینه های آرایشی در این روز وقتی سرسام آور می شود که بدانی تمام افراد نسوان شرکت کننده در این گونه مراسم ها باید به بالاترین درجه خود را بیارایند و از دیگران عقب نمانند.
چرا نهادهای نظارتی مانند اداره صنعت، معدن و تجارت، تعزیرات حکومتی و اتاق اصناف برای این آشفته بازار اشراف کاملی از خود نشان نمی دهند. چرا قیمت خدمات ارائه شده توسط صنوف آرایشگران و سمعی وبصری و... را واقعی نمی کنند؟
به راستی چه کسی مسئول این آنار شیست فرهنگی – اقتصادی است؟
متهم ردیف اول چه کسی است؟
دولت! ملت! نهادهای نظارتی!جامعه! روزگار! استکبار جهانی؟!!!
وقتی به این قضیه فکر می کنم به یاد گفته ای از عارف بزرگ ایرانی ابراهیم ادهم می افتم که مردم به او مراجعه کردند، گفتند: گوشت در بازار گران شده است چه کار کنیم ؟
در جواب آنها گفت: مدتی گوشت نخورید تا ارزان شود.
لذا در پاسخ سوال فوق حقیر می گویم : متهم ردیف اول خود مردم و کسانی هستند که از این خدمات گران قیمت استفاده می کنند. و بدون هیچ اعتراضی میلیون میلیون پول بی زبان را برای این خدمات غیر ضروری هزینه می نمایند.
